Z kilku względów praca dr Anny Steligi zasługuje na polecenie jej Czytelnikom interesującym się problematyką z pogranicza psychopatologii i psychologii twórczości. Przede wszystkim jej wielką zaletą jest to, że podejmuje ważne zagadnienia, będące w centrum zainteresowania zarówno teoretyków, jak też praktyków z dziedziny twórczości osób z zaburzeniami psychicznymi. Pod tym względem Autorka wykazała wiele starań, aby przedstawić je w formie zrozumiałej jednocześnie nie tylko dla pedagogów i psychologów, ale również dla przedstawicieli sztuk pięknych oraz innych specjalistów zajmujących się na co dzień osobami z zaburzeniami psychicznymi wykazującymi uzdolnienia artystyczne. Co ważne, swoje rozważania teoretyczne Autorka ilustruje przykładami dzieł artystycznych wziętymi z praktyki terapeutycznej, co ułatwia czytelnikowi znalezienie elementów wspólnych pomiędzy płaszczyzną teoretyczną i aplikacyjną.
Uważna lektura poszczególnych części opracowania pozwala na znalezienie szeregu interesujących i nowatorskich postulatów, które mogą mieć zastosowanie w praktycznej działalności specjalistów współpracujących z ośrodkami prowadzącymi terapię zajęciową dla osób z zaburzeniami psychicznymi, jak np. artystów plastyków, psychologów, psychiatrów, pedagogów. Przystępna, na ogół, forma tego opracowania sprzyja lepszemu porozumieniu między przedstawicielami tych różnych grup zawodowych. Autorka sprawia wrażenie osoby głęboko zaangażowanej w realizację idei nowoczesnej terapii przez sztukę. Podnosi to dodatkowo wartość całego opracowania. Warto też zaznaczyć, że praca ukazuje się w okresie zwiększonego zainteresowania społeczeństwa polskiego problematyką efektywności zajęć plastycznych w odniesieniu do osób z zaburzeniami psychicznymi. W tym kontekście należy oczekiwać, że po jej opublikowaniu praca spotka się z zainteresowaniem szerokiego grona Czytelników.
dr hab. prof. UR Mieczysław Radochoński
